Zal ik je vertellen wat de oorzaak is van je eetbuien?
Natuurlijk ben je zelf wel op zoek gegaan naar een verklaring, maar echt geholpen heeft dat niet, toch? Misschien heb je nagedacht over triggers die ervoor zorgen dat je gaat snaaien, op heb je gekeken naar je voedingspatroon. En toch lukt het je maar niet te ontdekken wat het probleem nou echt is.
Ik kan jou precies vertellen wat de reden is dat jij eetbuien hebt – en ook waarom het je tot nu toe nog niet is gelukt om er van af te komen.
Wanneer ben jij begonnen met emotie-eten?
Kun jij je het moment herinneren dat je je realiseerde dat je niet lief was voor jezelf?
Ik weet nog goed wanneer dat voor mij was. Het was echt een wake-up moment. Ik dacht eigenlijk dat ik behoorlijk goed bezig was met mij persoonlijk ontwikkeling en ik geloofde oprecht dat ik liefdevol was voor mezelf.
Op mijn 20e deed ik met mijn moeder mijn eerste Journey proces. De Journey wordt in Nederland ook wel de Helende Reis genoemd en is ontwikkeld door Brandon Bays. Het is een waanzinnig therapievorm waarmee je echt alles kan behandelen en mijn moeder had besloten dat ze Journey therapeut wilde worden. Ik was haar oefencliënt. Vandaar dat ik op mijn 20e in aanraking kwam met de Journey.
Het proces was zo bijzonder dat ik besloot dat ik zelf ook wel Journey therapeut wilde worden.
En zo kwam het dat ik op mijn 21e in Engeland de Journey Practitioner opleiding ging volgen bij Brandon Bays. Het was echt waanzinnig. Een enkel Journey proces kan al levensveranderend zijn, en tijdens de opleidingen deden we tientallen processen. Ik werd binnenstebuiten gekeerd en voelde me echt een ander mens. Ik was meer empathisch naar anderen, geduldiger en meer mindful, en ik had de moed om mijn dromen te volgen en in mijn eentje naar Engeland te verhuizen. Het kwam geen moment in me op dat ik niet liefdevol was voor mezelf.
Dat veranderde compleet tijdens een sollicitatiegesprek voor een waanzinnig goede baan in hartje Londen. Daar werd mij een vraag gesteld die mijn leven op z’n kop zette.
Vrouwen zijn ongelukkiger dan mannen
Wist je dat uit onderzoek blijkt dat sinds de jaren 90 vrouwen ongelukkiger zijn dan mannen? Begin jaren 70 was het nog andersom, toen waren mannen nog ongelukkiger, maar sinds de emancipatie van de vrouw is het geluksgevoel van vrouwen drastisch gedaald.
Moeten we weer terug achter het fornuis?
Begrijp me niet verkeerd, ik geloof niet dat we als vrouw weer allemaal achter het fornuis moeten. Sterker nog, hetzelfde onderzoek toont aan dat huishoudelijke taken een deprimerend effect hebben op veel vrouwen😜 (is dat even een goede reden om die klusjes te delegeren?!). Wat ik wel geloof is dat we als vrouwen het recht hebben om ons gelukkig te voelen. Wat ik ook geloof is dat niemand anders ons dat geluk kan geven. Wij zijn de enige die verantwoordelijk zijn voor ons geluk en ook voor ons ongeluk.
De vraag die mijn leven op z’n kop zette
“Waar ben jij trots op?” werd me tijdens dat interview in London gevraagd. Ik had me goed voorbereid en wist het antwoord op al de vragen die me werden gesteld, behalve die. Waar was ik trots op? Ik had een masters in psychologie, ik had een goede baan, ik sportte 5 dagen in de week, had veel vrienden en vriendinnen, een leuk appartement aan een prachtig park, ik was gezond, maar trots, dat was ik niet.
Mijn leven leek, net als dat van veel vrouwen, van buiten zo fantastisch. Ik had alles dat ik me maar kon wensen, en toch was ik niet echt gelukkig, er miste iets.
Hoe komt het dat wij als geëmancipeerde vrouwen meer rechten en meer vrijheid hebben dan alle vrouwen voor ons, en toch minder gelukkig zijn? Ik geloof dat het komt omdat wij meer eisen stellen aan onszelf dan ooit tevoren. We verwachten van onszelf dat we dunn-er zijn, dat we slimm-er zijn en gezond-er, netter, succesvoll-er, social-er, georganiseerd-er, en alle –er’s die je maar kunt bedenken zijn.
Niets is goed genoeg en alles kan bet-er. Natuurlijk, omdat we intelligent-er en bewust-er zijn geven we onszelf zo nu en dan een schouderklopje en zeggen we dat we trots zijn op alle ballen die we hoog houden, maar die trots echt voelen, tot in het diepste van onze kern geloven dat we goed genoeg zijn en er toe doen, dat is een ander verhaal.
Die trots voelde ik ook niet, want ondanks dat ik alles voor elkaar leek te hebben voelde ik een leegte, en die leegte, die vulde ik op met eten. Het voelde alsof ik iets miste in mijn leven, maar wat dat dan was, daar kon ik niet bijkomen. Ik had een continu gevoel in mijn achterhoofd dat mijn leven nog beter kon. Ik wilde dunner zijn, ik wilde fitter zijn, ik wilde leuker zijn, ik wilde meer verdienen, ik wilde dat iedereen me leuk en aardig zou vinden, en ik deed ongelooflijk hard mijn best om dat voor elkaar te krijgen. Ik was altijd op dieet, sportte 5 keer per week (ondanks dat ik een full-time masters study deed en full-time als manager werkte in een restaurant), zei ‘JA!’ tegen alles wat iedereen aan me vroeg, en deed altijd leuk en aardig, ook als ik even een dipje had.
Maar wat ik eigenlijk echt wilde was me gelukkig voelen, voelen dat ik trots was op mezelf, want dat voelde ik niet.
Een week na de sollicitatie kreeg ik te horen dat ik de baan had. Ik besloot er voor de verandering deze keer eens niet voor te gaan. Ik had iets belangrijkers te doen: lief zijn voor mezelf.
- Wat moet jij van jezelf allemaal bet-er?
- Wat hoop jij dat dit bet-er jou gaat opleveren?
Elke poging om te veranderen mislukt!
Ondanks dat ik me realiseerde dat de hoge verwachtingen die ik van mezelf had ervoor zorgden dat ik ontevreden was, bleek het bijna onmogelijk om te veranderen en mijn veeleisende patronen te doorbreken.
Alles dat ik deed wilde ik goed doen en ik vond het ongelooflijk lastig om er niet continu naar te streven om perfect te zijn.
Steeds viel ik weer terug in mijn oude gedachten-patronen. Ik probeerde mijn gedrag te veranderen maar het leek net of er iets diep in mij was dat het oude gedrag wilde vasthouden.
Waarom is het zo lastig om gedrag te veranderen?
Tijdens een training die ik volgde hoorde ik over de logische niveaus van verandering van Robert Dilts. Dilts verklaart dat verandering op gedrag’s niveau niet werkt, omdat de niveau’s er boven er juist voor zorgen dat je het gedrag vertoond. Als je blijvende verandering wilt creëren dan moet de verandering plaatsvinden op bijvoorbeeld het niveau van overtuigingen, identieteit of zelfs op het niveau van zingeving!
Toen ik dat leerde wist ik dat er iets drastisch moest gebeuren. Geen enkel dieet en geen enkele regels rondom eten zouden er ooit voor zorgen dat ik zou stoppen met mijn eetbuien, want dat was een verandering op gedragsniveau die ik probeerde te bereiken. Vandaar dus dat geen enkele van mijn pogingen om te stoppen met emotie-eten ooit blijvend resultaat hadden, want mijn bovenste lagen bleven gewoon hetzelfde!
Vrije wil bestaat niet?
Ik wist dus dat ik verder moest kijken dan mijn gedrag en op een dieper niveau naar verandering moest zoeken. Ik ging er vanuit dat echte verandering pas komt als je veranderd op het niveau van zingeving, want volgens dit model beïnvloed je zingeving alle andere niveau’s.
Als psycholoog ben ik natuurlijk gaan zoeken naar een manier om dat te doen.
Ik kwam voor mezelf met de vraag: Wat is zingeving echt? Als zingeving te maken heeft met wie we ten diepste zijn, bijvoorbeeld met onze zielen missie, waarom heb ik dan toch eetbuien? Want ik geloof niet dat het de missie is van mijn ziel om eetbuien te hebben!
En toen dacht ik…. wellicht gebeurd er iets in ons brein waardoor we niet onze missie kunnen leven, waardoor we niet kunnen leven vanuit zingeving.
Je brein houdt je tegen!
Als psycholoog ben ik altijd al geïnteresseerd geweest in de evolutie van ons brein. Waarom functioneert ons brein op de manier dat het doet? Het antwoord is simpel. Ons brein is op deze manier ontwikkeld met een specifiek doel:
Al onze gedachten, gevoelens en gedrag worden gedreven door een eeuwenoude oerkracht: de drang om te overleven.
Het maakt niet uit of je je geliefde omhelst, een uur in de sportschool aan het zweten bent of een heel pak chips in je eentje wegwerkt, in essentie doe je dat om te overleven.
In mijn zoektocht besefte ik dat de drang om te overleven zich op verschillende manieren manifesteert. Niet iedereen heeft dezelfde overlevingsstrategie. In mijn live dag LEEF! leg ik mijn cliënten uit dat er 27 verschillende types, 27 ‘programmeringen’ van het brein zijn die ons gedrag beïnvloeden met als doel om te overleven. Ook jouw gedrag wordt beïnvloed door 1 van die 27 programmeringen, en die programmering, dat is wat bij jou je eetbuien veroorzaakt!
Hoe veroorzaakt ons brein eetbuien?
We hebben allemaal een specifieke programmering, een overlevingsmechanisme dat al ons gedrag beïnvloed. Hier onder een paar van de meest voorkomende programmeringen.
Eenzaamheid als oorzaak van eetbuien
Sommige mensen vergroten hun kans op overleven door eenzaamheid te vermijden. Voor hen is angst voor afwijzing een rode draad in hun leven. Ze zijn continu bezig zich aan te passen aan hun omgeving en vinden het erg belangrijk om aardig gevonden te worden. Maar dit systeem is nooit tevreden en hoe hard je ook je best doet, er is altijd een gevoel dat je iets mist. Deze onrust van je systeem, de angst van je systeem om niet gewaardeerd te worden, dat is wat jouw eetbuien veroorzaakt!!
Onzekerheid als oorzaak van eetbuien
Andere vermijden kosten wat het kost het gevoel niet goed genoeg te zijn. Als je dit systeem hebt dan wil je zo veel mogelijk zekerheid in je leven, zodat je je kunt voorbereiden op alles wat eventueel mis kan gaan. Mensen met dit systeem bereiden alles voor tot in de puntjes, plannen vooruit, kennen veel uitstelgedrag en zoeken continu zekerheid door vragen te stellen. Maar je kunt niet in de toekomst kijken en die onzekerheid is er altijd, hoe hard je ook plant, bevestiging zoekt, en het is die onzekerheid van je systeem die je eetbuien veroorzaakt!
Faalangst als oorzaak van eetbuien
Weer anderen zijn als de dood om te falen. Ze zijn continu op zoek naar manieren om zichzelf te verbeteren en te optimaliseren en houden zich groot naar de buitenwereld, zelf als het leven even niet meezit. Dit is het systeem dat ik zelf doe. Ik ben mezelf continu aan het verbeteren, op zoek naar de beste versie van mezelf, maar niets is ooit goed genoeg en alles kan altijd beter. Dit zorgt ervoor dat ik altijd het gevoel heb dat er iets mist in mijn leven, dat er een leegte is, en die leegte probeer ik op te vullen met eten.
In totaal zijn er 27 verschillende programmeringen, en welke programmering jij ook hebt, je kunt er van uitgaan dat deze er bij jou voor zorgt dat je eetbuien hebt!
Het probleem met je programmering is dat het dominant is, en werkelijk alles wat je doet beïnvloed. Ondanks dat ik in het begin sceptisch was (ik was tenslotte al erg veel bezig geweest met persoonlijke ontwikkeling en had het gevoel dat ik al behoorlijk wat zelfkennis had als therapeut en psycholoog) kwam ik erachter mijn stuurprogramma inderdaad al mijn gedrag beïnvloedde.
Vrije wil was een illusie en ik realiseerde me dat ik slaaf was van mijn systeem. Pas toen ik het systeem begon te doorzien kon ik andere keuzes gaan maken. Het was alsof ik de Matrix zag, opeens was ik me bewust van de drijfveer achter al mijn gedrag. Dit was de grootste doorbraak die ik ooit heb ervaren, want doordat ik me realiseerde hoe mijn systeem werkte kon ik eindelijk keuzes maken vanuit vrijheid! Tijdens mijn training LEEF! ga ik met de deelnemers de diepte in om deze programmering te veranderen. Dit is een intens proces waar je behoorlijk wat moed voor nodig hebt omdat we echt je kern-shit aanpakken.
Een van de belangrijkste resultaten is dat je dan gaat doorkrijgen hoe je systeem je steeds aanstuurt, zodat je je gedrag kunt veranderen en je niet meer de impulsen van jouw systeem hoeft te volgen.
Een kleine truc die jezelf kunt doen om te zorgen dat je nu al je gedrag veranderd is jezelf bewust te focussen op alles waar je trots op bent aan jezelf. Dit zorgt dan wel niet voor een verandering op het niveau van zingeving maar al wel een verandering op het niveau van overtuigingen. En dat in zichzelf kan al een grote invloed hebben op je gedrag!!
Vind je dit artikel waardevol en ken je andere dames die ook willen leren wat de oorzaak is van eetbuien? Deel dan dit artikel met ze via de onderstaande Social Media knoppen!
Beter: gewicht, consequenter sporten, geduldiger zijn, voornamelijk naar mijn kids toe, meer tijd maken voor kids.
Trots: omgang van ons gezin met elkaar, vind ons heel liefdevol en respectvol. Mijn persoonlijke groei, de opvattingen die ik erdoor heb en waar ik nu sta.
Meer geduldig zijn wil ik ook wel. Maar als ik er over nadenk zijn het de hoge eisen die ik aan mezelf stel, en daardoor de constante druk die ik ervaar, waardoor ik zo ongeduldig ben 🙄
En wat fantastisch dat je ook kunt terugkijken op je leven en kunt zien welke stappen je al gemaakt hebt! Dat is echt iets om trots op te zijn! ♥️
Ik moet vanmezelf meer sporten, een betere conditie krijgen, alles waar ik aan begin afmaken/volhouden, een betere moeder/collega/vriendin zijn, mijn huis schoner houden, georganiseerder zijn, minder geld uitgeven… Ik heb eigenlijk kritiek op bijna alles wat ik doe. Als dat allemaal zou lukken zou ik beter, liever, leuker, aardiger, slanker, mooier, efficiënter zijn.
Ja interessant hè dat we denken dat we leuker zijn als we eindelijk aan onze hoge eisen hebben voldaan. Wellicht zijn we leuker als we van onszelf houden zoals we nu zijn, want als je blij bent met jezelf bent je denk ik automatisch beter, liever, leuker, aardiger, slanker, mooier en efficiënter 🤔
Heb je ondanks de kritiek die je op jezelf hebt ook dingen waar je toch wel een beetje trots op bent?
Ik moet van mezelf slanker, fitter en gezonder zijn, en dus gezonder eten, meer sporten, minder uitgaan. Ik moet van mezelf in om het even, wat ik aanpak, de beste zijn. En lukt dat niet, dan ben ik gefrustreerd. Ik heb al vaak gedacht : moest ik tegen anderen praten, zoals ik tegen mezelf praat, dan zou niemand in mijn omgeving willen zijn.
Ik wacht met volop te leven, tot alles eens echt gaat, zoals het volgens mij hoort – wat dus nooit zal gebeuren…
Ik kan niet meteen iets vinden, waar ik écht trots op ben. Mijn carrière? Mijn schitterend huis? Het uitgebreid sociaal netwerk?? Ik weet het niet – op de één of andere manier wijt ik alles wat goed gaat, aan toevalligheden, of aan anderen, en alles wat fout loopt, is de schuld van mezelf. Werkpuntje dus 😉
Dat tegen een ander praten zoals je tegen jezelf praat is echt een goed idee. Ik ben benieuwd wat voor reactie je dan krijgt 😂
Trots zijn kan ook op de kleine dingen. Je kunt bijvoorbeeld trots zijn op de fijne sfeer die jij in huis creëert of trots zijn op parkeerskills 😉
Verbeterpunten: meer sporten, positiever in het leven staan, ambitieuzer en leergieriger zijn.
Trots op: mijn openheid, mijn doorzettingsvermogen, mijn relativeringsvermogen
Als ik zo je trots lees sta je volgens mij al behoorlijk positief in het leven. Daar mag je ook trots op zijn!
Ik moet sinds de start van cut the crap niet zo veel meer van mezelf. Ik ben trots op de band die ik heb met mijn man, mijn kinderen en mijn ouders en ik ben er trots op dat ik altijd mijn rug recht houd als het gaat om eerlijk en rechtvaardig zijn.
Wat heerlijk dat je niet meer zo veel moet Loesje! Vrijheid kun je zelf gewoon kiezen 😃
1) Ik wil graag beter zijn in het combineren van full-time werken en mijn gezin en veel meer streven naar een mooi evenwicht tussen de dingen die “moeten” gebeuren en je “vrije” tijd/Quality time.
Ook wil ik liever wat meer structuur/planning in mijn leven en me beter kunnen focussen op dingen waar ik belang aan hecht en doelen bereiken zoals regelmatig sporten en eindelijk terug afvallen zonder jojo-effect, meer controle hebben over mijn suikerdrang, meer tijd doorbrengen met mijn gezin en familie en in mijn begin-carrière in de zorg me beter ontwikkelen en groeien in de richting waarin ik me thuis voel.
Ik zou ook heel graag meer rust willen vinden in het algemeen, maar ook een proper huis hebben en er meer “echt” zijn voor mijn kinderen; meer betrokkenheid, meer energie en geduld voor hen hebben.
Ik hoop daar meer (gemoeds)rust mee te hebben, meer voldoening te krijgen, vitaler en gelukkiger te zijn.
Ik ben trots op het feit dat ik mijn diploma Verpleegkunde behaald heb icm een gezin hebben, dat ik muzikaal ben en redelijk sportief ben ivm de standaard-bevolking, maar ook dat ik een doorzetter ben, veel geduld heb en empatisch, zorgvuldig en geduldig ben in mijn job.
Het trots zijn op maar het niet voelen is wel een belangrijke voor mij als ik het opschrijf zijn het echt wel dingen om trots op te zijn. Dat ik al 15 jaar mn eigen bedrijf heb en daarmee voor mn zelf en mn dieren zorg. En dat ik al sinds mn vriend 16 jaar geleden overleed er voor heb gezorgd dat ik in dit huis kan blijven wonen. Dat ik alleen ( met de honden) op reis ga dit jaar zijn we twee weken naar Ierland geweest. Maar voor mij is dat niet iets om trots op te zijn meer gewoon doorgaan maar ik ga proberen om er vanaf nu anders naar te kijken 😊
Ik moet:
– meer studeren voorde muziekschool
– meer tijd steken in de dansgroep
– meer en betere managementskills krijgen om hogerop te geraken/de dansgroep te lijden
– meer tijd in mijn vriend steken maar ook in mijn hobbies
– meer maturiteit uitstralen
– en vooral, ik wil mensen graag meer inspireren (maar hoe..)
Ik ben trots op:
– mijn vriend, die op zijn eentje zijn huis verbouwd heeft en waar ik een thuis van gemaakt heb.
– mijn belachelijk overdreven organisatieskills/structuurskills (zoals je wel merkt 😉 ).
– En voor de rest ben ik vooral trots op wat andere bereiken waar ik al dan niet op de achtergrond voor zorg, bijvoorbeeld als mijn dansgroepje eindelijk er in slaagt om dat moeilijke pasje allemaal te doen, of als m’n vriend iets moeilijks tot een goed einde heeft gebracht….
–
Ik heb een lange, lange lijst van wat er allemaal beter kan en moet 😉 die leg ik niet alleen mezelf op maar ook bv mijn lieve man…. en schatjes van kinderen….. Ik werk zelf met mensen in ontwikkeling en zie dat perfectionisme in alle vormen terugkomen en ben er zelf ook nog niet om het niet meer te volgen, die programmering…. De diepere laag onder het perfectionisme werk ik ook al jaren aan, steeds een stapje verder… sinds ik maandag ben begonnen met cut de crap de eerste challenge waar ik ooit aan mee doe (die anderen zoals 30 dgn geen suiker je kent ze wel stonden mij altijd zo tegen, nu snap ik echt waarom) en niet meer op de weegschaal sta en niet bang ben …. en niet de hele dag meer die regels in mijn hoofd hoor (minder koolhydraten, geen suiker, geen witte koolhydraten, vegetarisch maar geen soja, veganistisch maar krijg ik dan geen tekorten… waanzin) en eindelijk voel ik ga nu echt niet meer dieten …. cut the crap! Ik ben blij! Ik ben trots op mijn persoonlijke ontwikkeling, steeds een laagje dieper, de pijn niet uit de weg gaan, er in, er door, en dan weer verder. mijn relatie met mijn man, mijn kinderen, dat mijn dochter tegen haar oma zegt; mama begrijpt mij altijd, daarom hou ik zo van haar …. dankjewel Rose….
Wat beter kan is het afvallen. Ik weet dat ik het heel graag wil om beter in mijn vel te zitten, mijzelf zekerder te voelen. Maar vooral in de weekenden heb ik veel moeite om mezelf aan het dieet te houden. daardoor kom ik in het weekend aan en dat val ik de rest van de week af, zodat ik op hetzelfde gewicht blijf ipv af te vallen.
Waar ik trost op ben is hoe ik nu in mijn relatie sta ten opzichte van 3 jaar geleden.
Ik ben ook trots op wat ik heb bereikt, mbo opleiding afgemaakt en nu dat werk doe.
Ik ben ook trots op de band die ik heb met mijn ouders, vooral als ik zie hoe dat ook anders kan.
Als ik nadenk waar ik trots op ben, dan komen in eerste instantie vrij simpele gedachten naar boven. Een paar jaar geleden is het me gelukt om 10km hard te lopen, zonder tussendoor te gaan lopen en binnen mijn gestelde tijd. En dat terwijl ik eigenlijk een hekel had aan hardlopen. Het is een prestatie waar ik hard voor heb gewerkt en wat ik behaald heb.
Maar ben ik eigenlijk wel zo trots op die prestatie? Ik kan me nog goed herinneren dat ik aan het einde de medaille in ontvangst heb genomen en daarna naar huis ben gegaan. Ik voelde er eigenlijk niks bij. Geen euphorie over de behaalde prestatie.
Maar bij welke dingen voel ik dan wel een moment van trots? Dan moet ik even graven, maar kom ik uiteindelijk toch met enkele dingen:
-Ik ben er trots op dat ik de eerste keer dat ik zwaar in de put zat zelf aan de rem heb getrokken.
-Ik ben er trots op dat ik mezelf uit die put heb getrokken.
-Ik ben er trots op dat de tweede keer dat ik in de put dreigde te vallen al eerder aan de rem trok.
-Ik ben er trots op dat ik anderen over mijn grootste angst heb verteld.
-Ik ben er trots op dat ik op een gegeven moment klaar was met mijn grootste angst en deze onder ogen ben gaan zien.
-Ik ben er trots op dat ik mijn grootste angst heb overwonnen.
-Overkoepelend ben ik trots op de persoonlijke ontwikkeling die ik door deze dingen heb meegemaakt.
Er zijn een hoop dingen die beter kunnen, maar ik denk dat ik mezelf de komende dagen maar eens even ga vertellen dat ik goed ben zoals ik ben. Het kan altijd wel allemaal beter, maar moet het ook beter?
Alles moet beter. Het zetten van nagels. Betere vriendin zijn betere dochter.
Wat ik daarmee bereik. Het bewijs dat ik wel iets kan.
Wat ik bereikt heb ik heb een salon.
Wat moet er beter:
Mijn gewicht, gezonder eten, meer sporten,… Veel van wat ik hier allemaal lees komt ook overeen met mij.
Waar ben ik trots op:
Op de start van mijn nagelstudio nu begin september Na 5 jaar heb ik het echt gedurfd om te doen wat ik graag doe. Wel nog met gecombineerd een paar uurtjes werk.
En mijn huis en gezin.
Alles moet beter, want van binnen ben ik overtuigd dat ik niet veel waard ben. (Hier werk ik al aan). Ik moet slanker, gezonder, minder kwaaltjeser, sportiever, gezelliger, leuker… -er -er -er.
Ik ben trots op mijn zoons en de band die we met zn drieën hebben ondanks alles. Ik ben trots op mijn oplossingsvermogen, mijn doorzettingskracht. Als ik het zo bekijk heb ik veel om trots op te zijn, ik moet alleen eens stoppen om het te meten met wat anderen ervan zouden vinden.
Wat er beter kan? Ik zou:
– slanker willen zijn
– een meer ontspannen manier met eten willen omgaan
– lekker in mijn vel willen zitten
– meer tijd voor de extra schoonmaak- en opruimklusjes in huis (kasten, zolder etc) willen hebben
– meer zelfvertrouwen willen hebben
– een betere balans werk-gezin willen
– meer tijd met mijn familie willen doorbrengen.
Waar ik trots op ben:
– mijn gezin
– dat ik erg secuur werk
– dat ik sportief ben,
– mijn organisatietalent
– mijn hulpvaardigheid
– mijn vrolijkheid en spontaniteit
– mijn leergierigheid
Wat ik voor mijzelf vindt dat ik moet verbeteren: gezonde voeding, minder wegen (diabetes reduceren), meer bewegen, actiever zijn, zinvolle activiteiten .
Wat ik hoop dat het mij oplevert: een beter zelfgevoel, minder schuldgevoel naar mijzelf (voeding-beweging-overgewicht-diabetes) en minder/schaamte i.v.m. het niet voor elkaar krijgen van afvallen enz. naar huisarts en verplkundige. Verder zou het mij opleveren dat anderen mij “goed” vinden (complimenten) , dat ik trots ben op mijzelf.
Ik wil slanker zijn en beter mijn snoep onder controle hebben. Mijn gedachten over slecht eten wil ik ook beter beheersen. Mocht dit allemaal lukken dan zou ik rustiger worden in mijn hoofd.
hele herkenbare doelen 🙂 Uiteindelijk die rust in je hoofd en de vrijheid die je daardoor voelt is natuurlijk het belangrijkste. Het mooie is…. Als je die rust in je hoofd nu al kunt creëren dan zul je merken dat je veel makkelijker de gezonde keuzes maakt!
Ik moet beter met eten omgaan. Moet slanker zijn zodat ik mezelf mooier kan kleding. Moet een goed voorbeeld voor mijn kinderen zijn.. Dat moet ook elke dag beter.
Waar ik trots op ben is mijn gezin. Dat ik nog 1 keer zwanger mocht zijn. En alles nog 1 keer mag meemaken en geniet daar enorm van. Trots op mijzelf dat ik mij herpakt heb na jarenlang depressie.