Het schuldgevoel na een eenbui
Misschien vol je het pas als je suikerroes is afgenomen, of heb je spijt direct na een eetbui. De meeste van ons voelen ons beschaamd, schuldig en gefrustreerd na een eetbui. Maar is dat wel nodig?
Lief zijn voor jezelf na een eetbui? Dat slaat nergens op!
Waarom zou je lief zijn voor jezelf na een eetbui? Het is toch een domme gewoonte en jij weet wel beter. Het moet nu eens afgelopen zijn met dit belachelijke gedrag. De meeste van mijn cliënten hebben een mening over emotie eten: Ze zien het als een gebrek en willen er van af. En ik snap het ook wel.
Zelf heb ik meer dan 25 jaar aan emotie-eten gedaan, en ik kan je beloven…..
Mijn emotie-eten is niet gestopt doordat ik extra streng voor mezelf was na een eetbui!
Maar…..
Ik ben er niet van overtuigd dat emotie-eten zo slecht is!
Ik denk dat emotie-eten een manier is zijn om lief te zijn voor jezelf.
Nu denk je waarschijnlijk dat ik niet goed bij mijn hoofd ben maar wacht nog even met oordelen 😉
Waarom heb je een eetbui nodig?
Emotie-eten doen we niet zomaar. Vaak hebben we een eetbui als we ons emotioneel erg kwetsbaar voelen en als we het echt even niet meer zien zitten. We zijn als een vulkaan die overloopt en kunnen niet omgaan met de gevoelens die we ervaren. Een eetbui zorgt er op dat moment voor dat we onszelf even een (hoognodige) break geven.
In een wereld waarin we uitzonderlijk gedrag van onszelf verwachten kan een eetbui soms een redmiddel zijn om jezelf even te laten gaan en tot rust te komen. Emotie-eten zorgt er namelijk voor dat je je beter voelt: letterlijk.
Waarom is een eetbui liefdevol?
Als je suiker eet wordt de neurotransmitter beta-endorfine afgegeven in je brein. Beta-endorfine is een lichaamseigen morfine, en werkt net als medische morfine pijnstillend. Deze pijnstillende eigenschap van beta-endorfine werkt voor zowel je emotionele pijn als je fysieke pijn. Dat betekent dus dat emotie-eten echt helpt pijnlijke emoties te verminderen!
Naast dat emotie-eten pijnstillend is heeft het nog een belangrijke functie. Als we zonder oordelen naar emotie-eten kijken en we het zien voor wat het is dan beseffen we ons:
Een eetbui is een signaal dat iets in ons leven onze aandacht nodig heeft.
Gedrag is namelijk niets meer dan een uiting van wat er innerlijk gebeurd en verandering gebeurd niet door gedrag te veranderen maar door je innerlijk aan te pakken.
Zie emotie eten dus voor wat het is: een signaal om meer liefdevol te zijn voor jezelf.
Put it into practice:
Wees liefdevol voor jezelf na een eetbui en veroordeel jezelf niet. Streng zijn voor jezelf zorgt er juist voor dat je meer stress krijgt wat de kans op een volgende eetbui vergroot.
Meestal ben ik idd boos of reageer ik met zie je wel je kunt het weer niet. Waarom hou je dit nooit eens vol.
Ik denk nu idd dat het wel over een dieper liggend probleem gaat. Alleen lukt het nog niet om dan een betere keuze te maken dan een eetbui
Ik besef dat het een vicieuze cirkel is: de eetbui door je ellendig voelen en je vervolgens ellendig voelen over de eetbui. Ja, de uitbui is vaak een manier voor lief zijn voor mezelf: eten zorgt ervoor dat je even niet over je problemen nadenkt. Maar hoe doorbreek je dat? Vooral problemen die niet zomaar op te lossen zijn (ziekte, financiële problemen e.d.) Hoe kan ik op een andere manier lief zijn voor mezelf als ik al geen eens meer kan bedenken wat ik leuk vindt of waar ik van hou?
Hi Helma, Ik snap helemaal wat je bedoelt. Ik heb zelf ook een hele lastige tijd achter de rug. Bij mezelf heb ik ervaren dat het juist dan belangrijk is om alle blokkades die ik in mezelf heb aan te pakken. Juist als ik mijn gevoelens van pijn, frustraties en angst weg eet kan wordt het gat waarin ik me bevind alleen maar donkerder en dieper. Je kunt niet altijd direct de problemen oplossen die bij jou de pijn veroorzaken maar wel de manier waardoor jij je voelt door die problemen. En als het je niet alleen lukt, en je merkt dat er niets meer is waar je blij van wordt, dan is het misschien belangrijk om hulp te vragen.
Heel herkenbaar voor mij!
Ik word vooral heel verdrietig van n eetbui. Voel me waardeloos en teleurgesteld in mezelf.
Ik denk idd dat het de oorzaak vind in de dingen die beschreven worden in de tekst. Ik herken dat wel !
Hi Eva, ik werd ook altijd erg verdrietig na een eetbui. Juist omdat ik coach en psycholoog ben verwachtte ik van mezelf dat ik perfect was. Ik wilde een voorbeeld zijn voor mijn cliënten en de mensen omheen. Er zit een heel groot stuk introspectie in de artikelen die ik schrijf, en natuurlijk onderbouw ik wat ik schrijf ook met mijn kennis en wetenschap. Ik ben er echt van overtuigd dat juist het voelen van schuld en teleurstelling ervoor zorgt dat je weer opnieuw een eetbui krijgt. Dus ik hoop dat jezelf Kunt leren vergeven 🙂
na een eethuis voel ik me verslagen door de verslaving en dan geef ik het maar weer op: zie je wel.. het lukt toch nooit..
er is zo veel dat we achter zit, mijn zoontje van 2 is overleden a.g.v. zeldzaam epilepsie syndroom, ik voel me al jaren onzeker, mijn moeder die 2 jaar geleden is overleden aan kanker, ik trek me al het leed aan van mijn kinderen…
Ik kan me niet voorstellen hoe erg het is om je kind kwijt te raken. De pijn die je daardoor ervaart is vast ongeëvenaard. Emotie-eten kan daardoor inderdaad een manier zijn om je verdriet te dempen. Toch is het vervelend dat je je juist door je eetbuien nog erger voelt. Echt een signaal dus dat het belangrijk voor je is ook je onderliggende emoties aan te pakken en te helen.
Na een eetbui raak ik eigenlijk in paniek omdat ik bang ben dat ik nu bij ben gekomen. Ook voel ik me niet prettig dat het nu uren duurt voordat alle troep die ik naar binnen heb gestopt er weer uit moet. Ik verwijt het mezelf wel steeds minder en begrijp steeds beter waarom ik een eetbui krijg.
Deze paniekreactie heeft zeker een dieper probleem, de zelfliefde en zelfacceptatie naar mezelf en het vertrouwen in mezelf en in mijn lichaam. En ook dat ik teveel hooi op mijn vork heb genomen qua stress.
Mooi dat je erkend dat er inderdaad iets diepers onder zit. Stress is een hele belangrijke factor in het kwijtraken van je vrije wil. Als je stress ervaart wordt je primitieve brein geactiveerd en maak je al snel keuzes die je vanuit wijsheid niet zou maken.
Ik eet omdat ik s avonds vaak honger heb. En dat mag niet dus raak ik gefrustreerd. Ik eet uit verveling stress en verdriet. Daarna ben ik boos en gefrustreerd op mezelf
Ik liep elke keer een dag achter, daarom nu een reactie op de afgelopen dagen. Ik vind het knap wat je allemaal stuurt, want het lijkt echt over mij te gaan en ik dacht dat dit uniek van mezelf was, gelukkig niet dus en hoop echt dat het ‘op te lossen’ is (hoe lang dat dan ook duurt). Ik voel me schuldig naar mezelf en bedenk me dat ik de tijd ook had kunnen gebruiken om bijv te sporten, waarom dan toch naar iets lekkers zoeken en alles opeten (ookal vind ik het helemaal niet super lekker, want als het lekkerste er niet is, dan zoek ik wel een alternatief). Ik eet makkelijker als ik alleen ben en weet dat er van de laatste maanden wel een diepere gedachte achter zit en ik weet ook niet wat ik daarmee moet. Maar daarvoor was die reden er minder, dus was er dan weer een andere reden? Volgens mij weet ik er altijd wel 1 te vinden zodat ik toch kan eten.
Vreetbuien, jawel hoor, vandaag weer een gehad. De drang zo groot, het moést gewoon. En het heeft alles met emoties te maken. Met sommigen weet ik niet goed raad.
Recent is mijn autistische zoon en Tourette (net 23) uit de instelling geknikkerd, waar hij 4 1/2 jaar woonde en werkte. Cognitief weet ik dat het uiteindelijk beter is, maar nu ligt alle shit weer bij ons. 4 – 6 jaar wachttijd voor een woonplek. Weer helemaal opnieuw beginnen, mijn leven weer door de war geschopt. (en ook voor mijn man en kids) Onzeker geworden, want kan dat zomaar? En bij andere instellingen? Ik ben zó ontzettend kwaad van binnen en oh zo verdomde beleefd nog naar die mensen, ik zou ze werkelijk verrot willen schelden. Maar dat doe je gewoon niet.
Verdriet ook. Afscheid van een aantal mensen (begeleiders) die ik erg mocht. Ik snap best dat mijn gevoelens in de knoop zitten. Zelfs mn lieve auti snapt het. Zelf heeft hij het natuurlijk ook moeilijk en we praten veel.
Maar aan de situatie zelf kan ik niet veel veranderen. Het is zo gegaan.
Ik heb mezelf een paar dingen beloofd: een paar therapeutische gesprekken, een lekkere massage en een paar dagen weg als ik zijn dagbesteding op de rit heb.
Ik voel me na een eetbui enorm depri met een gevoel dat ik een loser ben want ik kan niet zonder snoepbof iets anders. Hierdoor wordr het eten alleen maar erger.
Waarschijnlijkligt het idd aan mijn gevoelens want als ik mij goed in men vel voel heb ik hier geen behoefte aan.
Ik ben vaak boos en teleurgesteld. Dan denk ik, waarom doe je dit nou?? Je wilt toch zo graag afvallen?? Een beter getal op de weegschaal??
Vroeger voelde ik het inderdaad als lief zijn voor mezelf als ik toegaf aan een eetbui en voelde ik me (even) beter. Maar tegenwoordig voel ik me na een eetbui alleen maar ellendig, schuldig en baal ik van mezelf en kom dan in een vicieuze cirkel. Ik krijg een eetbui omdat ik me ellendig (eenzaam of gestrest) voel en na de eetbui voel ik me weer ellendig en dat herhaalt zich….
Na een eetbui( gister nog) erg teleurgesteld in mijzelf en boos want ik weet wat er daarna komt gewichtstoename vermoeidheid en last van mijn maag. Alles kan een eetbui triggeren bij mij. Blij zijn omdat ik ben afgevallen en vind dat ik beloond mag worden terwijl ik heel goed weet dat ik daarna niet kan stoppen of gewoon een rotdag hebben geen idee waarom ik voor mijzelf de grootste dieet saboteur ben
Weg met die weegschaal Bibi! Als je merkt dat je een eetbui hebt omdat je bent afgevallen (had ik ook altijd), en dat je een eetbui hebt omdat je bent aangekomen (had ik ook altijd) is de weegschaal in zichzelf dus een trigger die voor eetbuien zorgt.
Ik hearken het wel maar voel mij niet echt schuldig. Dat vind ik zo gek. Tuurlijk word ook ik erg moe. Je krijgt een high van alle suiker en dan een low. Ik eet ook uit verveling, maar ook uit idd mij goed willen voelen. Het is lastig om de motivatie te vinden om niet te snoepen… Ben ook nog een vegatarier dus ik eet al heel veel snoep niet, maar ja, chocolade en chips… Gebakjes… Doughnuts… Ik vind het oprecht ook alle aak lekker. Ik kan er in de ochtend al mee beginnen, gelukkig doe ik dat niet. Mijn vriend heeft hier verder geen behoefte aan dat scheelt, maar ik wilde dat ik zijn mindset had en er gewoon niet aan dacht!
Meestal ben ik boos en teleurgesteld als ik gedaan heb, ik wil zo graag afvallen maar heb nu niet eens de fut om aan een dieet te denken heb me zelf alleen beloofd gezond te eten en dat was gisteren bevoordeeld niet gelukt ben zelfs naar de winkel gegaan om extra te halen. En dat omdat ik alleen ben of met de kinderen als me man thuis is dan denk ik er niet aan om dat te doen
Hi Monique,
Ik denk dat veel vrouwen zich in jouw verhaal herkennen. De meesten van ons eten als we alleen zijn. Vaak eten we ook als we moe zijn. het is een beetje een vicieuze cirkel. Je voelt je moe dus je snaait, en omdat je snaait voel je je weer moe. Vaak denken we dan… morgen ga ik weer goed voor mezelf zorgen. Maar goed voor jezelf zorgen begint savonds al. Het is namelijk snachts dat je alle chemische stoffen aanmaakt om de volgende dag met energie te kunnen leven. Kies er dus voor om savonds goed voor jezelf te zorgen, dan gaat de volgende dag een stuk makkelijker!
Heel herkenbaar wat er allemaal benoemd wordt. Na eetbui teleurgesteld, boos en een gevoel van zwakte. Niet lang daarna een enorm inkak-moment en dan begint het weer van voor af aan.
De aanleiding is bij mij vaak een moment van verveling. Maar ik denk dat er inderdaad nog wel meer achter zit dan alleen dat.
Ik schaam me na zo’n eetbui, of eerder vreetbui. Ik vind mezelf dan zo zwak. Ik merk dat ik vaak stiekem eet. Mijn man loopt even naar de schuur of de voordeur en ik vlieg naar de kast om snel te snaaien, even snel. Als hij gaat doichen: ik sta alweer bij de kast om een mars en twix (en soms nog meer) te pakken. Als hij naar zijn werk is en ik alleen ben ga ik naar de supermarkt. Een reep chocola, 6 roze koeken.. het gaat er allemaal in. Ik word gek van mezelf en bevestig ik mezelf dat ik niets kan. 🙁
Dus zo at ik maar weer eens 6 bakken roomijs weg…
Ik voel me verschrikkelijk. Stom dom vet lelijk een zwakkeling en ga zo maar verder…
Ik weet dat het komt doordat ik mijn grip op m’n leven verlies. Angst, spanning, depressie, asperger brein, borderline alles bij elkaar.
Ik ben een mislukking.
En wat ik nou eigenlijk nog vergeet te vermelden. Ik moet mezelf straffen door bijvoorbeeld ontzettend veel extra work out te doen. In de hoop dat ik dan niet aan kom. Of ik eet nog meer omdat ik toch een minkukel ben, of ik automutileer… 🙁